بیش فعالی در بزرگسالی از تشخیص تا درمان
در حالی که (ADHD) بیش فعالی ریشه در کودکی دارد ، مشکلات بزرگسالان مبتلا به آن بیانگر این واقعیت است که این اختلال عصب روان پزشکی، اغلب تا بزرگسالی ادامه می یابد (در حقیقت در دو سوم کودکان مبتلا به بیش فعالی ، اختلال تا بزرگسالی ادامه می یابد). این اختلال ارثی است ، یا از طریق ژن انتقال می یابد . در حقیقت ارثی بودن اختلال بیش از 80 درصد است . این بدین معناست که اگر کسی خویشاوند مبتلا به ADHD دارد، احتمال بسیار زیادی وجود دارد که او هم حامل ژن های این اختلال باشد . بزرگسالان مبتلا به ADHD به علت سیم کشی و شیمی خاص مغزشان ممکن است در انجام تکالیفی که نیازمند هوشیاری ، نظم ، برنامه ریزی ، حل مسئله، یادگیری کلامی و حافظه است ، مشکل داشته باشند.
در سایت پزشکی(web med) مشکلات رایج ADHD عبارتند از : مشکل در سازماندهی ، بی پروایی در رانندگی ، مشکلات زندگی زناشویی ، جسارت بیش از حد ، ضعف در مهارت گوش کردن ، مشکل در شروع انجام دستورات ، تأخیر در اجرای دستورات ، عصبانیت انفجاری ، ضعف در مهارت های اولویت بندی و مشکل در کنترل بی قراری.
بیماران نشانه های بی توجهی ، پرت شدن حواس به راحتی ، بی قراری ، مشکلات نظم دهی را گزارش می کنند . به عبارت دیگر ، در محیط کار و احتمالا در خانه نیز به سختی کار می کنند تا به اندازه ی دیگران موفق باشند تا وقتی که کودک هستند، معمولا می توانند برای مدیریت کارهای خاصی در زندگی به بزرگسالان تکیه کنند، ولی وقتی بزرگ می شوند، فشار مدیریت بر آنها وارد می شود و آنها نمی توانند به راحتی آن کارها را انجام دهند.
یکی از دلایلی که ADHD بزرگسالان به راحتی تشخیص داده نمی شود این است که به نظر می رسد عنصر بیش فعالی در بزرگسالان کاهش یافته است. بنابراین نشانگان استانداردی که کودکان در مدرسه بروز می دهند که با ADHD همراه است در بزرگسالان وجود ندارد. البته در حالی که ممکن است آشکارا دیده نشود، ولی هنوز وجود دارد. بر خلاف بسیاری از اختلالات و بیماری ها ، تشخیص ADHD برای متخصصان مشکل است، زیرا هیچ شاخص زیستی مشخصی مانند گلوکز بالا در خون یا ادرار وجود ندارد تا نشان دهنده ADHD باشد. یک تشخیص مثبت از ADHD بزرگسالان به توانایی دکتر در تشخیص نشانه ها ، تعیین شدت و فراونی آنها ، کیفیت تأثیر آنها بر زندگی بیمار و تأیید شروع نشانه ها در کودکی بستگی دارد که از طریق یک سری مصاحبه و ارزیابی به دست می آید.
اگر مبتلا به ADHD هستید، بدانید که این بیماری وراثتی قطعا خود به خود ایجاد نشده است . احتمالا این بیماری در کودکی تشخیص داده نشده و حداقل 40 درصد احتمال دارد یکی از والدین مبتلا ADHD بوده است(چه تشخیص داده شده باشد و چه بدون تشخیص باقی مانده باشد). همچنین موادی که در دوران بارداری وارد بدن مادر می شود می تواند سلول های رویان را تغییر دهند . مادری که سیگار می کشد یا در دوران حاملگی مواد یا الکل استفاده می کند ممکن است کودک خود را در معرض ADHD قرار دهد. هر چیزی که محیط شیمیایی سالمی را که جنین در آن رشد می کند تغییر دهد از جمله سوء تغذیه مادر می تواند مغز در حال رشد کودک را متأثر سازد که خود دلالت بر ADHD دارد.
تقریبا 35 درصد بزرگسالان مبتلا به ADHD ، افسردگی نیز دارند که ممکن است به صورت یک دوره افسردگی عمده یا به صورت افسرده خویی باشد. معمولا اول ADHD رخ می دهد و افسردگی به عنوان یک کمبود بعدا ظاهر می شود . نزدیک به 30 درصد کودکان و 25 تا 45 درصد بزرگسالان یک اختلال اضطرابی نیز خواهند داشت. در تشخیص ADHD ، نگرانی اصلی ، موضوع مصرف مواد است ، زیرا بیش از نیمی از بیماران درمان نشده مبتلا به ADHD در بزرگسالی مواد مصرف خواهند کرد.
وراثت و ریشه در کودکی داشتن این بیماری به معنای محکومیت ابدی نیست . در مورد افرادی که معتقدند ADHD زندگی شان را مشکل کرده است ، جستجوی کمک و تشخیص ، اولین و مهمترین مسئله است . هر چه بیشتر بیماری پنهان بماند ، مشکلات بیشتری در زندگی فرد انباشته می شود . خوشبختانه ADHD قابل درمان است . درمان های مؤثری وجود دارد که وقتی توسط افراد حرفه ای انجام می شوند می توانند به شما کمک کنند تا فرآیند اصلاح سلامت روان خود را شروع کنید . بسیاری از افراد به طور چشم گیری به دارو درمانی پاسخ می دهند و زندگی شان بعد از مصرف دارو تغییر می کند. بقیه ی افراد از ترکیبی از شیوه های درمانی نظیر آماده سازی و درمان شناختی رفتاری و یافتن دارو در دوز مصرفی مناسب سود می جویند.
برگرفته شده از:
کتاب حواس پرت ها ADHD در بزرگسالان ، تألیف: لنارد آدلر با همکاری ماری فلورانس ترجمه: فریبا بشر دوست تجلی
نفیسه طباطبایی وهمکاران: ساختار عاملی، روایی، پایایی و هنجاریابی مقیاس اختلال کم توجهی - بیش فعالی بزرگسالان در نمونه ایرانی،مجله دانشگاه علوم پزشکی قم دوره دهم، شماره ششم، شهریور95 صفحه 32 تا 41
