تأثیر تمرینات ورزشی ترکیبی بر تغییرپذیری ضربان قلب و ظرفیت هوازی پسران مبتلا به دیابت نوع1

   به طور رایج، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 از اختلال سیستم عصبی خودکار (تغییرات سمپاتیک، پاراسمپاتیک یا هردو) و اختلال سیستم عصبی خودکار قلبی رنج می برند که در کاهش ظرفیت عملکردی آن ها دخیل است. سیستم عصبی خودکار مسئول تنظیم ضربان قلب، فشارخون و قندخون است. عموما انتظار نمی رود اختلالات قلبی و عروقی افراد مبتلا به دیابت نوع 1 در دوران کودکی اتفاق بیفتد. اگرچه تصلب شرائین فرایندی است که از دوران کودکی، بدون علائم بالینی آشکار شروع می شود. تداوم عوارض قلبی در این بیماران احتمالا به دیابت کاردیومیوپاتی منجر می شود که با اختلالات پیشرونده متابولیک همراه است و با بی نظمی ساختاری و عملکردی میوکارد توأم می شود. در این شرایط، عملکردهای جبرانی بدن مانع از آشکار شدن علائم بالینی می شوند و فقط با پیشرفت بیماری و کاهش عملکرد سمپاتیک در حین فعالیت، علائم بیماری آشکار می شود. فعالیت ورزشی منظم به عنوان اساس مدیریت دیابت نوع 1 با کنترل سطوح قندخون و فشارخون، افزایش حساسیت انسولین و بهبود ظرفیت هوازی به کاهش عوارض دیابت و بهبود کیفیت زندگی کمک می کند.

   در حال حاضر، برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1، حداقل 150 دقیقه ورزش هوازی متوسط تا شدید در هفته، حداقل 3 روز در هفته با حداکثر 2 روز متوالی بدون فعالیت توصیه می شود. برنامه های ورزشی منظم با شدت متوسط تا شدید به عنوان یک روش توانبخشی غیردارویی برای بیماران دیابت نوع 1 در مسیر کمک به کنترل سطح قندخون و بهبود پروفایل HRV هنگام استراحت، در پیشگیری نسبی از عوارض قلبی و عروقی ناشی از دیابت در سنین کم اهمیت بسیاری دارد.

   با وجود این مزایا، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 با موانع دیگری ازجمله ترس از هایپوگلیسمی، از دست دادن کنترل قندخون و دانش ناکافی در زمینه مدیریت ورزش مواجه هستند.

    غربالگری به موقع کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 و آموزش اجرای مهارت های صحیح و امن ورزشی، روش غیردارویی مؤثری در کنترل گلایسمیک است که ممکن است از بیماری قلبی و عروقی آنها جلوگیری یا آن را کندتر کند.

 

 منبع: تأثیر تمرینات ورزشی ترکیبی بر تغییرپذیری ضربان قلب و ظرفیت هوازی پسران مبتلا به دیابت نوع1، حسین ساکی و همکاران، دوره 29 ، شماره 4 ، زمستان 1401 ، صفحات: 239 - 23

نظرات