تأثیر دیابت نوع2 بر عملکرد دستگاه تعادل و ترس از زمین خوردن در سالمندان
حفظ تعادل که به صورت توانایی کنترل توده بدن در ارتباط با سطح اتکا تعریف می شود، یک فرآیند پویا است که اطلاعات سیستم های بینایی، دهلیزی و حس عمقی را ادغام کرده و نیازمند تعامل پیچیدهای میان این اطلاعات حسی دریافت شده و سیستم عضالنی-اسکلتی است.
افزایش طولانی مدت قند خون در اثر ابتلا به دیابت نوع2 ،اغلب با ایجاد تغییراتی منفی در عملکرد سیستم های حسی و عصبی مرتبط با حفظ تعادل می تواند آسیب اعصاب محیطی (که منجر به نوروپاتی دیابتی می شود)، آسیب شبکیه (که منجر به رتینوپاتی دیابتی) و اختلال عملکرد دهلیزی را موجب می شود. نوروپاتی دیابتی می تواند درک حرکت را درنتیجه کاهش حساسیت حسی و ورودی عضالنی مختل کند. رتینوپاتی دیابتی می تواند گیرنده های حسی شبکیه چشم را که مسئول تأمین اطلاعات محیط بینایی اطراف و جهت گیری بدن هستند را تحت تأثیر قرار دهد و حساسیت کاهش یافته در سیستم دهلیزی می تواند درک مربوط به حرکت، تعادل و جهت گیری فضایی لازم برای حفظ وضعیت بدن را تغییر دهد.
افزایش قند خون طولانی مدت میتواند منجر به ضعف عضلانی و سفتی مفاصل شود که همه این عوامل ممکن است توانایی حفظ تعادل را در بیماران دیابتی مختل کند. از سوی دیگر، روند سالمندی باعث ایجاد تغییراتی تدریجی در ساختار و عملکرد سلول ها و ارگان های مختلف از جمله اندام های دخیل در حفظ تعادل می شود، به گونه ای که یکی از رایج ترین اختلالات این مرحله از زندگی، عدم تعادل و درنتیجه زمین خوردن است که میزان شیوع آن با بالا رفتن سن افزایش می یابد.
سالمندان با سابقه زمین خوردن قبلی، اغلب اعتماد به نفس کمتری در حفظ تعادل خود دارند و به دلیل ترس از زمین خوردن، فعالیت های روزانه خود را کاهش می دهند. ترس از زمین خوردن که به عنوان نگرانی دائم از زمین خوردن تعریف می شود، شایع ترین ترس در میان سالمندان است. به نظر میرسد تعاملی دو طرفه بین زمین خوردن و ترس از زمین خوردن وجود دارد. به این ترتیب که افراد با سابقه زمین خوردن قبلی، ترس از زمین خوردن بیشتری را گزارش می کنند. از طرفی، ترس از زمین خوردن نیز می تواند احتمال خطر زمین خوردن را افزایش دهد.
