تاثیر تمرینات مقاومتی و آب درمانی بر تعادل در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی
تاثیر تمرینات مقاومتی و آب درمانی بر تعادل در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی
یکی از شایع ترین تظاهرات نوروپاتی محیطی دیابتی، کاهش تعادل و اختلال کنترل وضعیت و افتادن است.نوروپاتی محیطی عوارض مستقیم و غیر مستقیمی ایجاد می کند از این عوارض اختلال تعادل، افتادن و آسیب هاي مرتبط با افتادن است.اختلال تعادل، افتادن و آسیب هاي مرتبط با افتادن به دلیل اختلال در سیستم سوماتوسنسوري و حس وضعیت مفصل و بی ثباتی کنترل پاسچر به وجود می آید، هم چنین اختلال تعادل سیستم اعصاب محیطی را درگیر کرده و منجر به اختلال در حس عمقی، کاهش قدرت عضلانی، کاهش دامنه حرکتی مفاصل می شود. در دیابت نوروپاتی محیطی آوران حسی عمقی دچار تخریب می شوند ، که این موضوع باعث از بین رفتن بازخوراند دقیق حس عمقی از اندام هاي تحتانی شده، و در نتیجه منجر به بی ثباتی وضعیتی این افراد می گردد. تعادل مهارت پیچیده اي است که به یکپارچگی سیستم هاي حسی سوماتوسنسوری، بینایی و وستیبولار)، حرکتی و شناختی نیاز دارد و تخریب هر یک از این سیستم ها می تواند توانایی حفظ تعادل را دچار مشکل کند. سیستم سوماتوسنسوري اطلاعات در مورد موقعیت و حرکت بخش هاي مختلف بدن را در ارتباط با دیگر بخش ها و همچنین محافظت سطحی را با استفاده از ورودی هاي پروپریوسپتیو و پوست فراهم می کند .منبع اصلی این سیستم در حفظ و تنظیم کنترل وضعیت، آوران هاي حسی عمقی هستند که از اندام تحتانی به خصوص ساختارهاي اطراف مچ پا سرچشمه می گیرند .همزمان با افزایش سن و تضعیف طبیعی سیستم هاي مذکور و تشدید آسیب دیدگی آنها در اثر ابتلا به نوروپاتی محیطی، عوارض این بیماري نیز افزایش می یابد؛ لذا این بیماران، احتمالاً با کاهش تعادل و افزایش خطر افتادن مواجه خواهند.
یکی دیگر از مشکلات افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی زمان واکنش می باشد. پیري رفلکس ها را کند می کند و زمان واکنش به محرکات خارجی را افزایش می دهد .مطالعات نشان می دهد که در افراد مبتلا به دیابت زمان واکنش به محرکات دیداري و شنیداري افزایش می یابد.
فعالیت ورزشی امیدوارکننده ترین رویکرد در درمان اختلال تعادل بیماران مبتلا به دیابت است. مطالعات گذشته فواید تمرینات ورزشی مختلف(قدرتی اندام تحتانی، تعادلی و تمرینات راه رفتن) را بر کاهش میزان افتادن بیماران دیابتی گزارش کرده اند. در سال های اخیر، تمرین در آب (به دلیل اینکه تمرین در آب محیط ایمنی را براي فعالیت افراد بیمار فراهم می کند، جایگزین مناسبی براي تمرینات در خشکی می باشد)، در نظر گرفته می شود. طبق نتایج تحقیقات پیشین، آب درمانی باعث کاهش درد، افزایش انعطاف پذیري عضلات، کاهش اسپاسم هاي عضلانی، افزایش قدرت و توان فرد، و همچنین در مقایسه با ورزش در خشکی، باعث کاهش ضربان قلب، بار کاري قلب، افزایش میزان اکسیژن مصرفی در طول حرکات نسبت به می شود. تمرین قدرتی، فعالیت در عضلاتی است که به طور پویا وزن (مقاومت)، حرکت می کنند. ضعف عضلانی یک اختلال شایع در سالمندان است بهبود قدرت اندام تحتانی نتیجه روش هاي تمرینی می باشد که با افزایش پایداري تعادل در ارتباط است. در واقع فعالیت بدنی سالمندان عملکرد و جرم عضله آنها را در سطوح بالایی حفظ می کند. برخی از تغییرات مربوط به سن در سیستم تعادل ممکن است توسط حفظ شیوه زندگی فعال کاهش یابد .مزایاي تمرین قدرتی شامل افزایش جرم استخوان و عضله، قدرت عضله، انعطاف پذیري، تعادل پویا، اعتماد به نفس، عزت نفس و افزایش امید به زندگی است.
مطالعات نشان داده ا ند که تمرینات ورزشی بخصوص تمریناتی که تعادل را به چالش می کشند می توانند از طریق بهبود انعطاف پذیري، تعادل، و قدرت عضلانی در کاهش خطر سقوط موثر باشند. در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی عدم فعالیت منجر به تخریب پوست می شود و هم چنین در این گونه افراد عدم انجام فعالیت، سبب خطر بیشتر آسیب هاي پوستی می شود. با توجه به اثر بخش بودن تمرینات تقویتی و تمرین در آب بر تعادل و زمان واکنش در بیماران دیابت نوروپاتی محیطی، می توان به عنوان شیوه اي مناسب از این تمرینات در بهبود تعادل در این بیماران استفاده کرد..
منبع:
عین اله سکینه پور و همکاران : تاثیر تمرینات مقاومتی و آب درمانی بر تعادل در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی ،فصلنامه علمی پژوهشی پرستاري دیابت زابل،سال 7، شماره 4، پاییز98، صفحات 982-968
