سالمندانی که داراي بیماري مزمن مانند دیابت هستند، ممکن است در معرض خطر افتادن بیشتري قرار داشته باشند. تشخیص افراد در معرض خطر از اهمیت زیادي برخوردار است. دیابت نوع 2 با افزایش ترس از افتادن و محدودیت فعالیت هاي ناشی از ترس مرتبط است و خطر افتادن ها را حتی در مواجهه با فاکتورهاي دیگري مانند تحرك نادرست، بیشتر می کند.
سالمندان مبتلا به دیابت یک الگوي راه رفتن تغییر یافته سرعت کمتر و طول گام کوتاه تر نسبت به سالمندان غیردیابتی دارند. این افراد در مقایسه با آنهایی که قندخون نرمال دارند تحرك بدتر، ترس از افتادن بیشتر و محدودیت فعالیت ناشی از ترس از افتادن بیشتري دارند و بیشتر احتمال دارد که تجربه افتادن و ضعف عملکردي داشته باشند. ضعف در تعادل ، استفاده از داروهاي زیاد ، نحوه راه رفتن ضعیف تر و کاهش عملکرد شناختی واسطه هاي ارتباط بین دیابت و افتادن هستند.
با توجه به افزایش رو به رشد جمعیت سالمند کشور و افزایش شیوع دیابت در بین سالمندان و اینکه ترس از افتادن مشکلی رو به گسترش بخصوص در سالمندان مبتلا به دیابت است و این مسأله می تواند منجر به تضعیف عملکرد فیزیکی سالمندان و نهایتا افزایش وقوع افتادن در آنها شود ، پیشنهاد می شود در کنار برنامه هاي ورزشی، از متخصصین روانشناسی بالینی براي کاهش ترس این بیماران نیز کمک گرفته شود.
چرا که ممکن است ترس از افتادن سالمندان را در چرخه معیوبی قرار دهد که با یک بار افتادن شروع می شود و با ترس از افتادن تعادل آنها تضعیف شده و احتمال افتادن در آنها بیشتر خواهد شد. همچنین با تشویق سالمندان مبتلا به دیابت و برنامه ریزي تمرینات ورزشی مناسب براي آنها که بایستی با مشورت و کمک متخصصین ورزشی انجام شود به تقویت تعادل ایستا در این گروه از بیماران کمک شود.
منبع :
منصور دیانتی و همکاران : ترس از افتادن و تعادل ایستا و پویا در سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2: یک مطالعه تحلیلی-مقطعی ، فصلنامه علمی پژوهشی پرستاري دیابت زابل، سال 9، شماره 3، تابستان 1400 صفحات 1688 1674-