ترس از هیپوگلیسمی در بیماران دیابتی
هیپوگلایسمی بزرگ ترین مانع برای دستیابی و پایش مناسب قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است. هیپوگلایسمی نوعی اورژانس طبی است که موجب بر هم زدن زندگی معمول فرد می شود. این عارضه اغلب موجب ناخوشی جسمی، روانی- اجتماعی ، اضطراب و استرس می شود و ممکن است خومراقبتی و کنترل قند خون را تحت تاثیر قرار دهد و در مواردی باعث مرگ شود.
ترس از هیپوگلیسمی پدیده شایعی است ،که به نوع خاصی از اضطراب اطلاق می شود و اثرات بالقوه منفی بر حفظ کنترل مطلوب قندخون می گذارد. ترس از هیپوگلایسمی ممکن است بسیار شدید باشد بطوری که بسیاری از بیماران میزان قندخون را بالای میزان طبیعی حفظ کنند تا فراوانی و شدت رویدادهای هیپوگلایسمی را به حداقل برسانند. بیماران مبتلا به ترس شدید از هیپوگلایسمی ممکن است به منظور پیشگیری از هیپوگلایسمی ، رفتارهایی نظیر تغذیه بیش از حد، دریافت کمتر انسولین، محدود نمودن فعالیت های زندگی روزمره (نظیر ورزش، رانندگی، خرید رفتن، ملاقات دوستان) از خود نشان دهند.با این وجود این راهبردهای تطابقی متفاوت منجر به کنترل متابولیک ضعیف و افزایش خطر مشکلات سلامتی مرتبط با دیابت و مشکلات روانی-اجتماعی می شود.
تجربه ی هیپوگلایسمی می تواند موجب افزایش ترس از عود شود که این مسئله بر کیفیت زندگی آنان تاثیر خواهد داشت،همچنین این ترس ممکن است تبعیت و رضایت از درمان و مصرف داروها را کاهش دهد که مانعی برای اداره ی موثر دیابت است و خطر عوارض بعدی دیابت را افزایش می دهد.
با توجه به پیامدهای نامطلوب هیپوگلیسمی و ترس ناشی از آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع2،انجام مداخلات آموزشی، رفتاری و روانشناختی،جهت شناسایی زود هنگام هیپوگلیسمی می تواند منجر به کاهش ترس از هیپوگلیسمی شود
منبع:
مریم مومنی و همکاران : پیش بینی کننده های ترس از هیپوگلایسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با داروهای ضد دیابت خوراکی، مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران،دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی،دوره هجدهم،شماره1،صفحه های 36-28 ( فروردین – اردیبهشت 1395)
