خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو
بیماری دیابت به عنوان یکی از بیماری های شایع اختلال متابولیسم، از معضلات بهداشت عمومی در جهان محسوب می شود.بیش از 90درصد انواع ديابت را نوع دو شامل می شود. هدف نهايی در درمان بیماری ديابت، کنترل قندخون در سطح طبیعی بدون افت قندخون می باش.در بیماران مبتلا به ديابت نوع دو بیش از95درصد فرايند درمان توسط بیمار انجام می شود و تیم درمانی در فواصل بین ملاقات ها کنترل کمی بر بیمار دارد، اين امر ايجاب می کند که به ارتقای فعالیت های خودمراقبتی که شامل ابعاد مختلف همچون فیزيولوژیک، اجتماعی، عاطفی و معنوی می باشد، توجه بیشتری نمود. بعد فیزيولوژیک شامل تغذیه، اثرات وعوارض داروها، ورزش، نحوه پیشرفت بیماری و عوارض آن، روش های پیشگیری و کنترل قند خون و نحوه تعديل مقدار داروها است که از ابعاد مهم خودمراقبتی می باشند، اين بیماران مستلزم رعايت رفتارهای خودمراقبتی ويژه درتمام عمرهستند. خودمراقبتی فرآيندی فعال و عملی است که توسط بیمار هدايت می شود و برای پیشگیری از بروز عوارض کوتاه مدت و بلند مدت ضروری است.
بررسی های انجام شده بیانگر آن است که رعايت فعالیت های خودمراقبتی علاوه بر بهبود کیفیت زندگی فرد و خانواده افراد مبتلا به بیماری مزمن، نقش بسیار مهمی در کاهش هزينه های درمانی دارد.
طبق بررسی های موجود، مهم ترين عامل زمینه ساز مرگ ومیر بیماران ديابتی عدم انجام خودمراقبتی می باشد.لذا بررسی میزان خودمراقبتی بیماران جهت يافتن راه کارهايی جهت بهبود آن مهم می باشد.
با توجه به روند رو به رشد بیماری ديابت و آمار بالای مبتلايان، شايسته است که دست اندرکاران امور درمان جامعه در مورد شیوه زندگی و عملکرد اين افراد بعد از وقوع بیماری و نیز برگرداندن هر چه سريعتر آنها به یک زندگی طبیعی، از برنامه های توانبخشی تا حد امکان، استفاده لازم را ببرند چرا که بهبود خودمراقبتی اين بیماران در واقع باعث بهبود بخشیدن کیفیت زندگی تک تک افراد خانوادۀ آنها و بهبود کیفیت فعالیت های جسمی، عاطفی واجتماعی آنان در محیط خانواده و جامعه خواهند شد.
منبع:
محبوبه فیروز و همکاران: خودمراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو، مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، دوره 22 / شماره 6/ بهمن و اسفندماه 1394
