درد و پذیرش به جای رنج و تحمل
درد و رنج دو واژه ای هستند که در اکثر مواقع ما آنها را معادل یکدیگر استفاده می کنیم . اما باید بگویم پذیرش و تعهد درمانی بین این دو واژه تفاوت قائل می شود. درد بخش جدایی ناپذیری از تجربه انسان بودن است و هر مسیری که ما در آن قدم می گذاریم دردناک است. پس با اجتناب از این درد نمی توانیم به سمت زندگی ارزشمند در حرکت باشیم. با این حال، رنج قسمتی از زندگی ماست که تا حد زیادی در اختیار خودمان است.
زمانی که در مسیر ارزش هایمان قدم می گذاریم مقداری درد به همراه دارد. پذیرش این درد برای ما می تواند پویایی به ارمغان بیاورد چرا که با نگرشی باز و گشوده بدون تلاش بیهوده برای حذف یا کاهش این درد به سمت ارزش های خود حرکت می کنیم. حال اگر نگرش ما نسبت به درد و رنجی که به واسطه دیابت به آن دچار شده ایم به صورت تحمل باشد، رنج و انفعال را برای خود ایجاد کرده ایم .
در واقع نتیجه تحقیقات نشان می دهند: در اکثر مواقع تلاش ما برای سرکوب کردن یا اجتناب از افکار و احساسات ناخوشایند، علاوه بر اینکه ما را از حرکت به سوی زندگی ارزشمند که به دنبال آن بوده ایم عقب می گذارد، موجب تشدید احساس های ناخوشایند نیز می شود.
برخی از پژوهش ها نشان داده اند که تلاش برای به حداقل رساندن، کنترل و سرکوب اضطراب، افکار، درد و غیره سبب تولید مجدد آن می شود. یعنی فرد بدون تلاش برای کنتر ل بر افکار مربوط به بیماری، به افکار مربوط به بیماری اجازه حضور در ذهن دهد. هنگامی که این تجربیات، یعنی افکار و احساسات، با گشودگی و پذیرش مشاهده شوند، حتی دردناک ترین آنها کمتر تهدیدکننده و قابل تحمل تر به نظر می رسند و در عوض اعمال کنترلی غیر موثر کاهش می یابند.
به بیمار در این رویکرد آموخته می شود که هر گونه عملی جهت اجتناب یا کنترل این تجارب ذهنی ناخواسته بی اثر بوده یا اثر معکوس دارند و باید تجارب را بدون هیچ گونه واکنش جهت حذف آن ها، به طور کامل پذیرفت. پذیرش بیماری کمک می کند تا بیمار دید درستی نسبت به فرآیند درمان داشته باشد و با تعهد درمان را دنبال کند و بدین ترتیب، با افزایش پذیرش بیماری و تعهد به درمان کیفیت زندگی بالا می رود.
در یک کلام آن چه خارج از کنترل شخصی است را بپذیر و به عملی که زندگی ات را غنی می سازد متعهد باش. هدف این رویکرد کمک به انسان برای ایجاد یک زندگی غنی، کامل و معنادار است در عین پذیرش رنجی که زندگی ناچارا با خود دارد.
منبع:
مرتضی بستامی و همکاران: اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد ACT بر کاهش علائم افسردگی کارکنان مرد نظامی مبتلا به دیابت نوع 2، مجله علمی ابن سینا/اداره بهداشت،امداد و درمان نهاجا،دوره هجدهم،شماره اول،بهار1395،مسلسل54.
نرگس فتحی و همکاران: تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی مبتلایان به دیابت نوع دو، فصلنامه علمی پژوهشی آموزش بهداشت و ارتقای سلامت/دوره چهارم،شماره اول،بهار 1395.
پیمان دوستی، و همکاران: راهنمای درمان گروهی بر اساس پذیرش و تعهد درمانی. انتشارات امین نگار، تهران.چاپ1397
