ديابت شيرين و فعالیت بدنی
در هر 8 ثانیه یک نفر بر اثر دیابت فوت میکند .ديابت شيرين شايع ترين بيماري متابوليكي مي باشد. تخمين زده ميشود شيوع آن در سراسر جهان تا سال 2050 به 21% برسد. درايران شيوع ديابت حدود 14 % تخمين زده ميشود. ديابت به نوع 1 و2 تقسيم بندي ميشود. ديابت نوع 1 به علت كمبود ترشح انسولين و ديابت نوع2 از مقاومت به انسولين و عدم ترشح جبراني انسولين ايجاد ميشود. هدف درمان ديابت تنظيم گلوكز، چربي و فشار خون به منظور جلوگيري و يا به تاخير انداختن عوارض مزمن ديابت است. رژيم غذايي، دارو و فعاليت بدني سه روش اصلي كنترل ديابت ميباشند. فعاليت ورزشي استقامتي، مقاومتي و تركيبي در كنترل ديابت و عوارض جانبي خطرناك آن مفيد هستند. يك جلسه تمرين هوازي حساسيت به انسولين را به مدت 72-24 ساعت افزايش ميدهد. تاثير مثبت فعاليت ورزشي به كاهش وزن، افزايش Glut4 عضله، افزايش جريان خون، كاهش توليد گلوكز كبدي و طبيعي شدن چربي خون مرتبط مي باشد. تمرين مقاومتي درازمدت تحمل گلوكز و حساسيت انسوليني را بهبود ميبخشد و با افزايش توده عضله اسكلتي ميزان گليكوژن ذخيره اي آن را افزايش ميدهد. در تجويز ورزش براي بيماران ديابتي بايد به وجود عوارض بيماري، سطح ناتواني و محدوديت هاي ارتوپدي توجه كرد. لذا يك تيم متشكل از چندين متخصص براي تعيين سطح و پروتكل برنامه ورزشي براي بيمار مورد نياز است.
جهت مشاوره با کارشناس ارشد تربیت بدنی میتوانید همه روزه به انجمن مراجعه کنید.
https://scholar.google.com
