سازگاری روانی اجتماعی بیماران دیابتی نوع2
دیابت از جمله بیماری های مزمن می باشد که می تواند سازگاری جسمی ، روانی و اجتماعی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد . برای فرد دیابتی ممکن است به دلیل محدودیت در رژیم غذایی و فعالیت ، نیاز برای مراقبت دقیق و مداوم از خود، مشکلات روانشناختی و اجتماعی بوجود آید. همچنین ابتلا به این بیماری سبب ایجاد تنش در افراد گردیده و بر هویت فرد ، ابعاد روانی اجتماعی ، تعادل عاطفی ، رضایت از خود،احساس شایستگی و کارآمدی ، تعامل های اجتماعی و روابط بین فردی تاثیر دارد که نیازمند سازگاری با آنهاست.
دستیابی به سلامتی در بیماری مزمن به وسیله برقراری سازگاری در ابعاد مختلف وجود بیمار (بعد جسمی و روانی) امکان پذیر است. سازگاری ، به خصوصیات فردی که هر شخص برای مدیریت روانی-اجتماعی برای بهبود در زندگی خود به کار می گیرد اطلاق می گردد.
فرآیند سازگاری با یک بیماری مزمن فرآیندی پویاست که دائما تحت تاثیر محرک های فردی و محیطی قرار می گیرد. در این فرآیند فرد مبتلا بایستی با چالش های فردی و محیطی مقابله نماید تا به سطح قابل قبولی از سلامت و کارکرد جسمی ، روانی و اجتماعی رسیده و در نتیجه به سازگاری موفق دست یابد.
سازگاری موفق با مشکلات ناشی از دیابت ، موجب ارتقای خودمدیریتی دیابت می شود و در نهایت کیفیت زندگی بیمار را بهبود می بخشد. سازگاری در فرآیند درمان بیماری مزمن یک عامل مهم در جهت جلب مشارکت بیمار در درمان و کمک به فرآیند تصمیم گیری های درمانی مراقبتی می باشد.
با توجه به شیوع روزافزون دیابت و نقش مدیریت و سازگاری در کنترل این بیماری ، تعیین عوامل روانشناختی و اجتماعی وابسته به بیماری که در مدیریت دیابت و عوارض آن موثرند، نقش مهمی در درمان روانشناختی و طبی بیماران خواهد داشت.
منبع:
سید علیرضا سعادت جو و همکاران: بررسی سازگاری روانی اجتماعی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت شهرستان بیرجند در سال1392،مراقبت های نوین:فصلنامه علمی پژوهشی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند،: (4)10;1392 249-256
