عوامل مؤثر بر ترس از هیپوگلیسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع2
هدف از درمان دیابت پایین آوردن میزان قند خون و جلوگیری از عوارض بیماری است. دیابت عوارض گوناگونی دارد و یکی از عوارض مهم آن هیپوگلیسمی است. در صورتی که گلوکز خون به سطح طبیعی نزدیک شود، خطر هیپوگلیسمی که تهدید کننده حیات است، افزایش می یابد. بنابراین یکی از اهداف عمده درمان، پیشگیری از هیپوگلیسمی است .هیپوگلیسمی در مبتلایان به دیابت موجب اختلال جسمی و روانی اجتماعی، اضطراب و استرس می شود و ممکن است خودمراقبتی و کنترل قند خون را تحت تأثیر قرار دهد که درمواردی حتی باعث مرگ می شود. هیپوگلیسمی شدید و مکرر به ترس از هیپوگلیسمی منجر می شود که ترس ازهیپوگلیسمی نیز تأثیرات منفی بر دیابت و کنترل آن دارد.
واژه ترس از هیپوگلیسمی برای نشان دادن علائم شدیدی مثل اضطراب در افراد دیابتی و خانواده هایشان استفاده می شود که موجب نگرانی درباره افت قند خون و بروز رفتارهای اجتنابی نظیر: نظارت بیش از حد بر قند خون، کاهش مصرف انسولین و درمان بیش از حد هیپوگلیسمی می شود . با وجود این رفتارها، کنترل قند خون به خوبی صورت نمی گیرد که موجب افزایش خطر و بروز مشکلات مرتبط با دیابت و مشکلات روانی اجتماعی می شود. همچنین این رفتارهای ناسازگار در بیماران مبتلا به هیپوگلیسمی ممکن است به هایپرگلیسمی مکرر یا پایدار و افزایش خطر عوارض دیگر دیابت منجر شود .
ترس از هیپوگلیسمی به نظارت و توجه بیشتری نیاز دارد تا به واسطه آن بتوان به رفتارهای بیماران دیابتی پی برد .
نتایج مطالعات نشان داده است که مؤثرین عامل در ترس از هیپوگلیسمی روش درمان است. استفاده از انسولین برای درمان دیابت به طور قوی بر ترس از هیپوگلیسمی تأثیر داشته است که شاید آموزش های مناسب پیرامون نحوه ترزیق و پایش انسولین بتواند ترس از هیپوگلیسمی بیماران را کاهش دهد.
منبع:
لیلی یکه فلاح و همکاران : عوامل مؤثر بر ترس از هیپوگلیسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع2، مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین،خرداد و تیر 1398 . دوره 23 . شماره2.
