پای شارکو
بیماری پای شارکو بیماری ناتوان کننده مرموزی است که به طور شایع در بیماران دیابتی دیده می شود. مارتین شارکو نخستین کسی بود که این وضعیت عجیب تخریب غیرعفونی استخوان و مفصل را توضیح داد. این بیماری بیشتر اندام تحتانی و به صورت خاص پا و مچ پا را درگیر می کند و به صورت کلاسیک، با تخریب مفاصل کوچک قسمت میانی پا و نشست کردن قوس طولی داخل پا خود را نشان می دهد.امروزه این وضعیت به طور شایع در بیماران دیابتی دیده می شود، اما محدود به این بیماران نیست.
بیماری سیرنگومیلی ، فلج مغزی، جذام، سفلیس (بیشتر هیپ و زانو)، آسیب های نخاع و تزریق های مکرر استرویید در داخل مفصل مچ پا، پیچ خوردگی های مکرر مچ، صدمات متعدد، زمینه را برای بروز بیماری مفصل شارکو فراهم می کند.در این بیماری هنوز جنبه های ناشناخته علت شناسی و بافت شناسی زیادی وجود دارد اما آنچه مورد توافق است نقش ضربه (ناگهانی یا تدریجی) و اختلال عصبی ( به ویژه اتونوم و لمسی) در شروع این بیماری است. در ابتدای بیماری، پا به صورت یکطرفه دچار تورم، گرمی و سلولیت می شود، به تدریج این التهاب روند کاهشی پیدا می کند، اما شکستگی ها و دررفتگی ها به آسانی ایجاد می شوند؛ نکته جالب بی دردی نسبی این بیماری است به طوری که معمولا بیمار زمان دقیق شکستگی را به یاد نمی آورد.
مجموع این شرایط همراه با سفتی و کوتاهی آشیل که خود در نتیجه دیابت رخ می دهد، باعث فروپاشی قوس طولی پا ، اختلال در راه رفتن و زخم های مقاوم کف پا می شود . ضعف ایمنی ، اختلال عروقی و روند پیشرونده شارکو باعث می شود که عمل جراحی برای بازسازی پا با شکست بالا همراه باشد و با وجود پیشرفت های زیاد در شناخت بیومکانیک پا ، هنوز در مورد بهترین روش درمانی توافق نظر حاصل نشده است. آنچه مشخص است هدف از هر اقدام درمانی یا حمایتی به دست آوردن یک پای تا حدودی حس دار ، محکم و توانا به راه رفتن و کفش پوشیدن است. جراحی زودرس برای این وضعیت توصیه نمی شود.
منبع:
پگاه خزاعی نژاد و همکاران: مقایسه بیومکانیکی استفاده از پلاک و یا میله داخل کانال استخوانی در مفصل شارکو، در بیماران دیابتی: تحلیل المان محدود ، مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران،دوره هجدهم، شماره1(شماره مسلسل86)،زمستان1398، صفحه های27-22
