کنترل پاسچر در بیماران با دیابت نوروپاتی محیطی
در حال حاضر دیابت به دلیل شیوع زیاد و فزاینده، که منجر به عوارضی مانند نوروپاتی محیطی می شود، در سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است. یکی از شایعترین تظاهرات نوروپاتی محیطی دیابتی ،کاهش تعادل و اختلال کنترل وضعیت و افتادن است. در این بین توجه به افتادن و اختلال تعادل و بی ثباتی کنترل پاسچر (وضعیت بدن) در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی بسیار حائز اهمیت است ، چرا که تعادل و کنترل پاسچر ، سلامتی افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی را تحت الشعاع قرار می دهند.
نتایج تحقیقات حاکی از آن است که نقص تعادل یا کاهش توانایی کنترل پاسچرکه متعاقب دیابت نوروپاتی رخ می دهد، یکی از اصلی ترین عواملی است که می تواند به بروز عوارض ناگواری نظیر افتادن و زمین خوردن این افراد منجر شود.
به طور کلی ، تعادل و کنترل پاسچر به عنوان توانایی نگهداری مرکز ثقل بدن درون سطح اتکا شناخته می شود که می تواند نقش مهمی در پیشگیری از زمین خوردن افراد هنگام راه رفتن (تعادل پویا) و یا ایستادن (تعادل ایستا) ، ایفا می کند.عوامل مختلفی در ایجاد تعادل و بهبود توانایی کنترل پاسچر نقش دارد که بر اساس تحقیقات پیشین به نظر می رسد قدرت عضلانی به عنوان یکی از اصلی ترین عواملی به شمار می رود که قادر است توانایی کنترل پاسچر افراد را تحت تأثیر قرار دهد. اختلال تعادل در افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی محیطی ، سیستم اعصاب محیطی را درگیر کرده و منجر به اختلال در حس عمقی ، کاهش قدرت عضلانی ، کاهش دامنه حرکتی مفاصل می شود.
تحقیقات مختلفی نیز تاکنون در زمینه ی بهبود توانایی کنترل پاسچر ارائه شده ، که نشان می دهد تمرینات پیلاتس یکی از بهترین تمریناتی هستند که در بهبود قدرت عضلانی موثر می باشد ، از طرفی در چنـد دهـه اخیـر ، زنـان در کشـورهای پیشـرفته با هدف بهبود عملکرد عضلات و مفاصل و کسـب پوسـچر مناسـب بعد از تولد نوزاد خود به انجام تمرینات پیلاتس تشویق می شـوند . متصدیان این تمرینات مدعی اند؛ تمرینات پیلاتس شیوه مناسـبی جهت بهبود انعطاف پذیری و قدرت نسبی عضلات ، ثبات مفاصل وتعادل است.
تمرینات پیلاتس با تغییر راستای جاذبه ، طول اهرم ها ، سطح اتکا و بـه طـورکلی تغییـر محـیط و بـا اســتفاده از حرکــات زنجیــره ی بســته و انقباضــات اکســنتریک مؤثرترین واحدهای حرکتی را فراخوانی می کند و بـا بـه کـارگیری عضلات عمقی و پوسـچرال و بـه چـالش کشـاندن حـس عمقـی ، موجبات هماهنگی عصبی عضلانی ، متناسب سازی دامنـه حرکتـی مفاصل و بهبود وضعیت عضلانی را فراهم مـی کنـد.
نتایج مطالعه عین اله سکینه پور و همکاران روی 30 زن مبتلا به دیابت نوروپاتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت استان کرمانشاه ، طی انجام تمرین پیلاتس بمدت 8 هفته و سه جلسه در هفته بمدت یکساعت نشان داد که جهت بهبود کنترل پاسچر سالمندان می توان از تمرینات پیلاتس استفاده کرد. با توجه به اینکه در افراد دیابتی کنترل پاسچر دچار اختلال می شود، می توان استفاده از این تمرینات در جهت بهبود کنترل پاسچر و سایر بیمارانی که نقص کنترل پاسچر دارند، پیشنهاد گردد.
منبع:
عین اله سکینه پور و همکاران : بهبود کنترل پاسچر در بیماران با دیابت نوروپاتی محیطی بعد از تمرینات پیلاتس: مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی ، مجله کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، سال1398، شمـــــــاره4، زمستان ، صفحات49-36
