‌عفونت‌های قارچی ناخن در بیماران دیابتی تیپ2

عفونت‌های قارچی ناخن (اونیکومیکوزیس) یک مشکل جهانی و 15 تا 20 درصد تمام تغییرات ناخنی به علت عفونت قارچی ناخن است. بروز عفونت و نوع قارچ‌های ایجاد کننده اونیکومیکوزیس با سن، جنس، شغل، وضعیت بهداشت و عوامل محیطی و آب و هوایی ارتباط دارد. این عفونت‌‌ تمایل به مزمن شدن داشته و پس از آن بی‌علامت می‌شود.

عوامل خطر همراه با ایجاد و گسترش این عفونت شامل: افزایش سن، سرکوب ایمنی، وجود دیابت شیرین، سابقه فامیلی، بیماری عروق محیطی و اختلالات مربوط به پوست است. در بیماران دیابتی عفونت‌های قارچی ناخن و پا باعث از بین رفتن سد دفاعی پوست شده و به عفونت‌های باکتریایی اجازه نفوذ به نسوج زیرین و ایجاد زخم پای دیابتی و تشدید عفونت ناخن را می‌دهند. این اختلال می تواند بسیار خطرناک باشد زیرا ناخن بسیار ضخیم و تغییر شکل داده، می‌تواند باعث آسیب نسوج و پوست اطراف شده و مولد ایجاد زخم در بستر ناخن و انگشتان مجاور باشد و حتی می‌تواند باعث ایجاد گانگرن انگشت گردد.

اختلال در حس پاها می‌تواند باعث مخفی شدن تروماهای خفیف ناشی از تماس ناخن با پوست شود. این عوامل در کنار یکدیگر به همراه رشد ضعیف ناخن، موجب تشدید احتمال عفونت‌های میکروبی و شدت یافتن پای دیابتی می گردد. بنابراین عفونت‌ها به عنوان یک عامل خطر در بیماران دیابتی در نظر گرفته می‌شوند زیرا احتمالا باعث بر جای گذاشتن عارضه می‌گردند. عفونت‌های قارچی ناخن دارای الگوهای متعددی مانند عفونت‌های قارچی زیر ناخنی انتهایی، عفونت‌های قارچی سطحی سفید رنگ، عفونت‌های قارچی زیر ناخنی ابتدایی و عفونت‌های قارچی کاندیدایی می‌باشند.

منبع:

نجمه شاهینی: ‌عفونت‌های قارچی ناخن در بیماران دیابتی تیپ2،مجله علوم آزمایشگاهی، دوره هشتم(شماره3)،پاییز93